Vanwege het coronavirus werken onze medewerkers thuis.

N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.

Het is aan het eind van een gure, natte dag als we binnenlopen bij het Thaise restaurant Reua Thai in het Limburgse dorp Nuth, niet ver van Maastricht. We zijn verregend en verwaaid als we plaatsnemen in het dan nog lege restaurant, dat opvalt door het minimalistische interieur.

Wie niet goed oplet zou, mede door de enorm hoge plafonds die de ruimte nog groter maken, zomaar de zorgvuldig gedoseerde Thaise accenten kunnen missen: een houten langstaartboot boven de bar, houten beelden aan de muur die misschien wel gesneden zijn uit dezelfde soort balken die de ruimte sieren. De enige opvallende kleuren zijn van de neonlichten bij de garderobe achterin, die van kleur veranderen. En dan is er nog een boeddhabeeld bij de keuken.

Prijs: 123,50 euro voor twee personen

Die keuken is open en verhoogd, waardoor je het effect van een podium krijgt. De gasten zitten beneden aan de tafels, zodat de chef-kok, Pattama Simons, als een dj de avond vanaf haar podium leidt, vanwaar ze overzicht heeft op ons allemaal. Haar fornuis is haar draaitafel.

Pattama werkt met twee assistenten, een vrouw en een jongeman. De bediening bestaat uit twee vrouwen, waarvan de jongste vanavond voor het eerst werkt. Dat is het. Vijf mensen voor het hele restaurant, zeker veertig couverts. Na ons stroomt het al snel vol.

Het interieur van Reua Thai mag dan ingetogen zijn, op het bord vind je kleur en spektakel, zo ontdekken we al snel. De cocktail van pandan en vlierbloesem heeft een vrolijke felgroene kleur. En de amuse – groene tapiocaballetjes met kip en chili jam, gezouten kokossaus, gefrituurde knoflook – laat ons in één klap de kou buiten vergeten. Het is een heerlijke combinatie van zacht, romig, krokant, licht-zoetig en hartig dat we smakelijk oplepelen uit een klein kommetje. Soms weet je na één hap dat je goed zit.

De tom yam gung, een soep met garnalen, shiitake, sereh, kokosmelk en verse koriander, is scherp, waarschuwt de bediening ons. Of we die misschien iets minder pittig willen. We zijn wel wat gewend en gaan graag voor het origineel. Dat is pittig, zeker, maar wat mij betreft prima te doen. De smaak is vol en mooi in balans, het pikante wordt iets verzacht door de kokosmelk.

De garnalenkoekjes zijn krokant, niet oliëg zoals vaak het geval is. Ze zijn stevig, goedgevuld, komen met ‘noedels’ van komkommer die frisheid geven en een fris-pikante saus met komkommer die de zwaarte van de garnalenkoekjes wat afbreekt. De ‘zuiderse’ viscurry met snoekbaars, mosselen, spinazie en kokosmelk is heerlijk licht en zo vol van smaak dat ik de regen die tegen de ramen slaat niet meer hoor.

Heel anders is de massaman-curry met langzaam gegaard rundvlees, aardappel en pinda. Dat is juist een heel donker gerecht door de rijke tonen van de kaneel en kruidnagel. Het vlees is gegaard zoals ik dat het liefste zie: stevig genoeg om op te pakken, maar boterzacht. Het ideale gerecht om ’s winters bij op te warmen en toch ook het soort gerecht dat ik met gemak zou bestellen op een hete zomeravond.

Want dit zijn gerechten die je weer tot leven wekken. Na een vermoeiende dag waarin de koude wind ons door Maastricht duwde, en na een teleurstellende lunch, voelen we de goede zin weer terugkomen. De gerechten van Pattama verjagen vermoeidheid, tegenslagen en teleurstellingen. En ze zijn gewoon heel erg lekker. De kaart is uiterst beperkt, met een handvol gerechten (zonder vegetarische opties, een gemis), maar alles is feilloos uitgevoerd. De presentatie is verzorgd, de smaken zeer verfijnd.

Het dessert is mango-ijs, horen we van de bediening. Nu word ik altijd een beetje verdrietig als het dessert slechts uit ijs bestaat, omdat ik dat thuis ook kan eten. Maar we bestellen het toch, aangemoedigd door de kwaliteit van de gerechten die we dan al geproefd hebben. Het duurt bijna een vol uur voordat we het krijgen. Op zich begrijpelijk – het restaurant zit vol – maar we moeten hierna nog ruim twee uur naar huis rijden. De chef en haar twee medewerkers werken ondertussen onverstoord door. Geen spoor van onrust of haast.

Het huisgemaakte mango-ijs wordt geserveerd met minipannenkoekjes van jonge kokos en garnituur van frambozen en blauwe bessen. De bessen zijn zuur, de frambozen zijn zoet en gevuld met een mangocoulis. De smaak van de pannenkoekjes komt me bekend voor. En dan weet ik weer waarom: ik at ze destijds bij het ontbijt in ons hotel in Bangkok. Het ijs is zalig, met een fluweelzachte structuur en de volle smaak van verse, rijpe mango’s. Ik had het mis: dit ijs is een waardige afsluiter van een geweldig diner dat heel mooi balanceert tussen traditionele smaken en een hedendaagse uitvoering.

Chef Pattama Simons kwam naar Nederland voor de liefde, las ik. Ik ben die liefde dankbaar dat hij haar meenam naar Nederland, want dit is het beste Thaise eten dat ik tot nu toe hier gegeten heb.

Wereldwijd zijn vrouwelijke chef-koks nog altijd flink in de minderheid, maar de dames zijn met een inhaalslag bezig. Steeds meer vrouwen profileren zich internationaal en slepen onderscheidingen binnen.

Andere succesvolle vrouwelijke Thaise chefs die de moeite waard zijn om te ontdekken : de Thais-Deense Dak Wichangoen, voormalig chef van het Kopenhaagse Kiin Kiin. Of Pim Techamuanvivit, die onder andere het populaire Nahm in Bangkok bestiert. Dichter bij huis is Dokkoon Kapueak in het Belgische Knokke-Heist bekroond met een Michelinster voor haar restaurant Boo Raan.

Nieuwsbrief NRC Eten & Gezondheid

De laatste inzichten over eten, de lekkerste recepten en slimme tips om gezond te leven

Heeft u een tip over dit onderwerp, ziet u een spelfout of feitelijke onjuistheid? We stellen het zeer op prijs als u ons daarover een bericht stuurt. U kunt ons ook anoniem een tip geven.