De familie Schriemer Foto: Benne en Shanine

Ze zeggen dat het ongeveer 66 dagen duurt voordat een nieuwe gewoonte een automatisme wordt. Om echt ingesleten te raken, duurt het gemiddeld nog langer. Een half jaar is niks. En dat merken we ook. We gingen cold turkey, zoals dat heet, en schrapten 's nachts alle dierlijke producten van het menu. Het voordeel hiervan was dat alles ineens anders was. En dat had iets feestelijks.

Al die schappen in de winkels die we maar af en toe bezochten, bleken vol te staan ​​met plantaardige opties. En die planken waren ook flink uitgebreid in de tijd dat we er achteloos aan voorbij waren gegaan. Een paar meter vleesvervangers? Oeps! Groene V's op veel producten van jam - ja, ammehoela - tot mayonaise - zonder ei? - en zelfs kaas- en worstspreads. Hoewel het meestal zoiets wordt genoemd als wørst of kaes om verwarring met de dierlijke variant te voorkomen. We proeven en pureren, overleggen en wegen, eten is een avontuur.

Maar na die eerste 66 dagen merken we een soort plateau in de keuken en aan tafel. De meeste vleesvervangers hebben we al geprobeerd, en een zekere vermoeidheid slaat toe. Wat is die nieuwe traditie nu, en wat zijn onze favoriete gerechten of die altijd geslaagde recepten voor een snelle maaltijd doordeweeks? En gaan we nu voor altijd zwarte bonen rondo's, speltburgers of falafel eten? Is het echt klaar met broodje bol, gebakken ei en pulled pork? Laten we eerlijk zijn, we zijn gewoon een beetje de weg kwijt.

Gelukkig is er vooral online veel inspiratie te vinden. Merel Wildschut van The Green Girls, Lisa goes Vegan, The Green Happiness; hun accounts barsten van de foto's van heerlijk eten. En dat helpt. Tempeh krijgt ineens een nieuwe dimensie. Dat korrelige blok soja was vroeger iets van de toko of natuurvoedingswinkel, de 'plakkerige' variant - bakken in olie, knoflook, ketjap en chilisaus - is echt lekker. Voeg een beetje rijst, sperziebonen en ingelegde komkommer toe. Het smaakt goed, en het is wat het is: geen vlees of vis, maar lekker en de maaltijd voelt compleet aan.

En dan, tijdens weer een avondje scrollen… is daar ineens het vegan ei. Kortsluiting. De Rotterdamse Suzanne van de populaire vegan blogsite 'Wat eet je?' - wat volgens mij best een goede naam is in dit stadium van mijn nieuwe gewoonte - zet me op een heel nieuw spoor met haar Retro Vegan-serie. Daarin imiteert ze het broodje kruidenroomkaas van La Place, het chocoladedessert met room - uit zo'n kopje - en ook nog een Russische salade met een vegan ei erop.

Een veganistisch ei? Ik klik door. Het is waar wat ik lees. En Suzanne blijkt niet de enige te zijn; Zelf een ei maken zonder een kip te gebruiken schijnt onder veganisten heel gewoon te zijn. Het wit maak je van plantaardige melk, agar-agar om te binden en - let op! - Kala namak, vulkanisch zout uit de Himalaya dat 'ei', of 'ey' maakt dankzij een nogal penetrante zwavelachtige geur van de witte substantie. Het geel komt van gekookte en aardappelpuree, plantaardige boter, kurkuma om het geel te maken en ook een snufje Kala namak.

En dan in de vorm springen, afkoelen en opstijven, een klein geel bolletje erbij en klaar. Ik ben verward. Ik denk dat kleine stukjes groen in de lasagne heel normaal zijn, maar dat is toch echt niet meer dan geknutseld vlees? Waarom is dit ineens teveel voor mij, dit klei-ei? Het is niet zo eenvoudig, dit nieuwe 'veganistische' leven. Ik haat het, ik heb gewoon geen zin in dit ei. Mijn hakken gaan in het zand; wat de boer niet weet, eet ze blijkbaar niet.

Ik besluit mijn vrienden van Van die Vegans te raadplegen. Net als wij transformeerden ze van de ene op de andere dag van Bourgondische alleseters in herbivoren. En net als bij ons was een documentaire de 'boosdoener', in hun geval 'Cowspiracy'. Dat is nu vijf jaar geleden en ze maken plantaardige kaas, worst, paté, boterkoek, nou ja eigenlijk alles. Ook ei: gevulde vegan eieren, en roerei van zijden tofu met kurkuma en Kala namak.

Nienke fronst de wenkbrauwen als ik het over mijn vegan ei-ding heb. Het lijkt erop dat het vooral vegetariërs zijn die zulke opmerkingen maken - die wel eens een eitje eten - of veganisten van de oude stempel. Dat je geen dierlijk voedsel wilt eten; waarom moet het op een ei lijken?

Voor Van die Vegans is het veel eenvoudiger. Net als meer 'nieuwe veganisten', mensen zoals wij die geen dierlijk voedsel meer kunnen blijven eten, maar verder dol zijn op worst, kip en kaas, is het oké als het lijkt op wat je zou willen blijven eten. Soms wil je gewoon een ei, of kaas, of die hap vlees.

Daarnaast willen Nienke en Tobias als geboren fijnproevers zelfs aan de meest verstokte carnivoor bewijzen dat je echt alles kunt blijven eten, maar dan zonder dieren. Dus blijft Nienke in de keuken tot haar 'moxarella' of noten-champignon-paté of vijgensalami kan wedijveren met elke tegenstander.

Ik besluit er overheen te komen en neem een ​​doe-het-zelfpakket voor vegan roerei mee. Dit staat op het menu voor het zondagochtendontbijt. En als ik de volgende dag de zijden tofu in de hete koekenpan doe, een theelepel vulkanisch zout en kurkuma erbij doe, en de man verrast vraagt ​​of ik een eitje bak, besluit ik maar een grapje te maken.

Moet kunnen, eenmaal ei zijn we toch niet streng. Zou het geen leugen om bestwil zijn? Hij eet het lekker, blij met dit ei. En ook mijn dochter drinkt haar bakje met smaak leeg: geen frons, geen vraag. Dit is gewoon roerei, en dat is het. Ik proef voorzichtig, en kan gewoon nog niet aan het idee wennen. Niet dit ei, maar ik ben het probleem. Geef me nog een dag. Of 66…

Vrijgave: 0ff2ec733d055a97ba12da087f6285432c8827d6